Chrzest święty jest pierwszym sakramentem wtajemniczenia chrześcijańskiego, przez który osoba chrzczona (dziecko – choć nie zawsze) zostaje włączona do Kościoła. Podczas tego sakramentu katechumen (bo tak się nazywa o soba chrzczona) zyskuje godność dziecka Bożego oraz odpuszczane są mu wszelkie winy i grzechy – w szczególności zmaza grzechu pierworodnego. Chrzest przyjmuje się jeden raz w życiu i wywiera on na osobie go przyjmującej niezatarte znamię. Oznacza to, że raz ochrzczona osoba – gdyby odeszła od Kościoła i postanowiła ponownie wrócić – nie będzie ponownie tego sakramentu przyjmowała. W przypadku dzieci, wolę jego przyjęcia wyrażają w ich imieniu rodzice bądź inni opiekunowie prawni. Tymi, którzy mają zaś rodzicom czynnie pomagać w wychowaniu ich w wierze oraz (szczególnie w przypadku chrzczenia dorosłych osób) być wzorem i podtrzymaniem w wierze są rodzice chrzestni. Stąd też muszą być to dobrzy i praktykujący katolicy, którzy przyjęli I Komunię Świętą, są bierzmowani, mają co najmniej 16 lat i nie posiadają przeszkód moralnych (nie mogą być to osoby rozwiedzione, żyjące w separacji, związku cywilnym lub konkubinacie, zamieszkujący wspólnie z partnerem przed ślubem, homoseksualiści czy wszyscy, którzy otwarcie sprzeciwiają się nauczaniu Kościoła).
Ponieważ chrzest jest sakramentem bardzo ważnym, nie należy go odkładać i warto dzieci chrzcić, gdy tylko jest to możliwe. W niebezpieczeństwie zagrożenia życia (i tylko wtedy) nieochrzczoną osobę może ochrzcić każdy człowiek, który spełni trzy warunki:
- Będzie miał intencję (będzie naprawdę chciał) ochrzcić
- Będzie miał wodę (nie mleko, napój a koniecznie wodę)
- Poleje główkę ciała osoby chrzczonej wypowiadając dokładnie następujące słowa (nie wolno ich zmieniać) N (tu podaje się nadawane imię, np.: Janie, Marto), ja ciebie chrzczę w imię Ojca i Syna i Ducha Świętego. Amen.
O takim przypadku powiadamia się natychmiast miejscowego księdza proboszcza. Dobrze, by podczas udzielania sakramentu byli obecni świadkowie, którzy fakt chrztu potwierdzą.
Aby ochrzcić dziecko normalnie, w kościele, należy:
- Odpowiednio wcześnie zgłosić zamiar w kancelarii parafialnej (najlepiej 1-2 tygodnie wcześniej)
- Przedłożyć akt(odpis) urodzenia dziecka z Urzędu Stanu Cywilnego (USC)
- Przedłożyć odpis aktu małżeństwa (sakramentalnego) rodziców dziecka [Podczas chrztu dziecka rodzice przyrzekają, że wychowają je w wierze. Muszą więc
- swoim życiem poświadczyć, że naprawdę są przykładnymi chrześcijanami. O ile nie ma przeszkód przy chrzczeniu dziecka ojca lub matki samotnie je wychowującej, o tyle decyzję w przypadku osób żyjących w związkach niesakramentalnych podejmuje proboszcz, oceniając, czy jest ze strony rodziców wola i możliwość poprawy moralnej życia]
- Przekazać dane personalne rodziców chrzestnych [tradycyjnie dwoje] (imię, nazwisko, adres) wraz z zaświadczeniami wystawionymi przez księży z parafii zamieszkania świadków o zdolności do bycia ojcem/matką chrzestną (bierzmowanie, brak przeszkód – np. życie niesakramentalne, praktykowanie wiary)
- Uczestniczyć w katechezie przed chrztem (wyznaczona przez kapłana sobota po Mszy św. wieczornej).
Do samego sprawowania sakramentu niezbędne są:
- Świeca chrzcielna – biała – która zostanie zapalona od paschału,
- Biała szata – symbol dziecka bożego i czystości [podobnie jak świeca ma być ona biała – nie różowa, błekitna itp.]
- Obecność rodziców i chrzestnych podczas obrzędu.